Cynkowi chłopcy

Oddziały radzieckie przez dziesięć lat „udzielały narodowi afgańskiemu
braterskiej pomocy”. Od 1979 do 1989 roku życie straciło co najmniej
kilkaset tysięcy Afgańczyków, a kilkadziesiąt tysięcy radzieckich
żołnierzy poniosło śmierć lub zostało rannych. Wyjeżdżali, by zostać
bohaterami. Do kraju wracali jako bankruci – bez nóg, bez rąk, bez
złudzeń, z koszmarami, które miały ich nigdy nie opuścić. Niektórzy
wracali w cynkowych trumnach.
Z opowieści weteranów, pielęgniarek, prostytutek, matek i żon „afgańców”
wyłania się wstrząsający obraz niepotrzebnej wojny; wśród zapierających
dech w piersiach afgańskich krajobrazów rozgrywają się ludzkie dramaty,
a odwaga i braterstwo przeplatają się z niegodziwością i okrucieństwem.
„W każdej kolejnej książce z uporem robię to samo – pisze Aleksijewicz –
zmniejszam historię do wymiarów człowieka”.
Po publikacji książki Swietłana Aleksijewicz została pozwana o
znieważenie honoru i godności żołnierzy walczących z Afganistanie.